A diabetes mellitus pertence ao grupo das enfermidades endócrinas. A patoloxía desenvólvese cando a produción ou acción sobre o tecido de insulina, unha hormona do aparello dos illotes pancreáticos, que promove a absorción de glicosa, está deteriorada. O azucre pódese acumular no sangue (hiperglicemia) e nos ouriños (glicosuria).
A interrupción a longo prazo da utilización de glicosa leva á interrupción de todo tipo de metabolismo. A patoloxía do aparello do illote adoita ocorrer con trastornos de diferentes graos de gravidade por parte doutros órganos e sistemas. Caracterízase por lesións de pequenos vasos, retina, riles e sistema nervioso.
Normalmente, a diabetes mellitus ten anomalías metabólicas bastante pronunciadas e é facilmente diagnosticada. É máis difícil identificar a enfermidade nas fases iniciais e preclínicas, cando as queixas do paciente son mínimas ou ausentes. Isto require unha investigación en profundidade e dirixida. A detección da enfermidade nas fases iniciais é unha condición importante para o tratamento eficaz e a prevención de complicacións.
Se precisa someterse a un exame completo para a endocrinopatía ou está a buscar onde curar a diabetes, contacte só con médicos profesionais. Os pacientes teñen a disposición dos endocrinólogos experimentados e un laboratorio con modernos equipos de diagnóstico para a realización de estudos de alta precisión.
Principais síntomas da diabetes
Esta enfermidade caracterízase por unha serie de queixas e signos obxectivos detectados por probas de diagnóstico de laboratorio. As primeiras manifestacións da diabetes mellitus son bastante variadas. Os signos individuais ou un grupo de síntomas que poden indicar unha enfermidade inclúen:
- trastornos metabólicos específicos: cambios no peso corporal, sede, aumento da micção, sensación constante de fame;
- queixas xerais inespecíficas - perda de forza, fatiga con pequenos esforzos, somnolencia, debilidade muscular;
- pel seca, comezón na zona xenital, ao redor do ano;
- moitas veces furúnculos recorrentes, cicatrización lenta de feridas;
- boca seca dolorosa, sensación de inchazo da mucosa oral;
- mala condición dental inadecuada para a idade;
- neurite con sensibilidade periférica deteriorada;
- cambios nas funcións sexuais e reprodutivas - perda de desexo, infertilidade, nacemento de bebés grandes;
- danos nos órganos da visión;
- queixas do sistema cardiovascular.
Moitas veces os síntomas non causan preocupación para o paciente, e non considera necesario ver un médico. Ás veces non hai manifestacións da enfermidade e a hiperglicemia só se detecta durante un exame de rutina.
As queixas máis características para a patoloxía do aparello do illote son as queixas metabólicas:
- Poliuria (micción frecuente). Co hipoinsulinismo, a saída de orina ocorre con frecuencia e en grandes cantidades. O seu volume diario supera os 3 litros. Predomina a micción diurna, sen dor.
- Polidipsia (sede). O aumento da sede é causado pola deshidratación. A cantidade de líquido que bebes supera os 3 litros. Os pacientes a miúdo prefiren bebidas azucaradas para saciar a súa sede.
- Cambio de peso. A perda de peso corporal é causada pola perda de líquidos, proteínas, graxas e carbohidratos. O exceso de peso pode preceder á enfermidade ou contribuír ao seu desenvolvemento.
- Polifagia (aumento do apetito). Dáse preferencia aos alimentos doces ricos en hidratos de carbono. Na fase inicial da enfermidade, a fame adoita manifestarse en forma de ataques dolorosos.
Se observas signos patolóxicos, debes ir a un hospital ou centro de diagnóstico para diabéticos para un exame específico.
Factores que inflúen no desenvolvemento da diabetes mellitus
Hai dous puntos clave nos mecanismos de desenvolvemento da diabetes mellitus, segundo os cales a enfermidade divídese en tipos:
- Baixa produción de insulina polas células pancreáticas intrasecretoras.
- Capacidade prexudicada da hormona para actuar sobre o corpo, insensibilidade celular á insulina.
Se a produción de insulina é insuficiente, desenvólvese diabetes tipo 1. Baséase na destrución progresiva dos illotes de Langerhans (células intrasecretoras do páncreas). Isto ocorre como resultado de procesos autoinmunes no corpo: prodúcense anticorpos contra a insulina, estruturas celulares secretoras e encimas.
Os factores que provocan o desenvolvemento de trastornos autoinmunes poden ser:
- infeccións virais;
- desnutrición durante o embarazo e a lactación;
- condicións ambientais desfavorables;
- o efecto do estrés.
A diabetes tipo 1 é máis frecuentemente diagnosticada nos mozos. As primeiras manifestacións da patoloxía ocorren cando a morte das células intrasecretoras alcanza máis do 80%. A enfermidade ocorre cun alto risco de complicacións; todos os tipos de metabolismo están significativamente afectados.
A diabetes tipo 2 ocorre cando os receptores de tecidos son resistentes á acción da insulina. Neste caso, a hormona reprodúcese en cantidades normais ou lixeiramente reducidas. O mecanismo de tales trastornos está asociado a unha estrutura inicialmente defectuosa da insulina (predisposición hereditaria) ou cambios adquiridos, como resultado dos cales se interrompe a transmisión de sinais dos receptores ás estruturas internas da célula.
O desenvolvemento da enfermidade tipo 2 pode ser provocado por:
- dieta inadecuada, comer en exceso;
- estilo de vida sedentario;
- hipertensión;
- abuso de alcohol;
- cambios relacionados coa idade;
- obesidade;
- uso incontrolado de medicamentos.
Métodos para diagnosticar diabetes mellitus
Segundo as estatísticas, preto do 2,5% da poboación mundial padece diabetes. O número de persoas con curso latente ou predispostas á enfermidade é moito maior. A detección precoz da hiperglicemia pode previr complicacións graves.
O principal método de diagnóstico da enfermidade son as probas de laboratorio. O sinal máis fiable de alteración do metabolismo é un aumento dos niveis de azucre no sangue en xaxún de máis de 6,1 mmol/l e 2 horas despois de comer - máis de 11,1 mmol/l. Se os resultados son cuestionables, úsase unha proba de tolerancia á glicosa.
Recoméndase ás persoas menores de 45 anos que fagan unha proba de azucre no sangue polo menos unha vez cada 3 anos. As persoas en risco deben someterse a un exame de detección anual:
- obesidade;
- idade despois dos 45 anos;
- predisposición hereditaria;
- aumento dos niveis de glicosa, colesterol, triglicéridos.
Os pacientes en risco e cunha enfermidade xa identificada requiren un exame máis exhaustivo mediante métodos de laboratorio e instrumentais. O equipo dos centros ou clínicas de tratamento da diabetes cumpre os estándares internacionais de diagnóstico.
As clínicas modernas ofrecen varios programas de tratamento da diabetes destinados a identificar trastornos metabólicos e complicacións nas fases iniciais. Estes inclúen:
- proba bioquímica de sangue (todos os indicadores necesarios: glicosa, espectro lipídico, proteínas, transaminases, potasio, urea, creatinina, ácido úrico, calcio);
- proba clínica de sangue;
- proba de orina;
- exame por un oftalmólogo;
- exploración dúplex das arterias principais da cabeza;
- consulta cun endocrinólogo.
De particular importancia é o estudo do nivel de hemoglobina glicada no sangue para o control da glicosa a longo prazo (os últimos 2-3 meses) e a avaliación da calidade da terapia. A proba inclúese no estándar de atención especializada e debe realizarse en todos os pacientes con diabetes unha vez cada 3 meses.
O método para determinar este indicador require equipos de alta calidade e interpretación de datos. No centro de tratamento da diabetes, os modernos equipos de laboratorio permítenche controlar os resultados con alta precisión, sen necesidade de repetir probas. Están dispoñibles para os pacientes especialistas experimentados, unha ampla gama de capacidades de diagnóstico e as últimas tecnoloxías de investigación e tratamento.
Métodos para tratar a diabetes mellitus
Aínda non hai métodos eficaces para unha cura completa. Na maioría das veces, o tratamento da diabetes mellitus consiste en lograr niveis estables de glicosa no sangue, previr complicacións tardías e normalizar o espectro lipídico dos niveis sanguíneos e de presión arterial.
Todos os pacientes deben seguir unha dieta. Recoméndase limitar os carbohidratos rápidos, equilibrar a proporción de proteínas (20%), graxas (20%) e carbohidratos (60%). O contido calórico dos alimentos debe corresponder á actividade física. En casos leves, a compensación da patoloxía pódese conseguir só coa dieta.
Todos os pacientes reciben formación de autocontrol. O nivel de azucre no sangue capilar é determinado polo propio paciente mediante glucómetros portátiles. Un endocrinólogo supervisa o seguimento a longo prazo dos indicadores e da eficacia da terapia.
O tratamento farmacolóxico inclúe axentes queiman o azucre orais e terapia con insulina. Indicacións para a terapia de substitución de insulina:
- todos os pacientes con diabetes tipo 1;
- fracaso doutros tratamentos;
- signos de descompensación de trastornos metabólicos;
- cetoacidose;
- intolerancia aos axentes hipoglucémicos orais;
- páncreas eliminado.
Criterios para a compensación dos trastornos metabólicos:
- O nivel de hemoglobina glicada é inferior ao 7%.
- A glicosa no sangue en xaxún é inferior a 5,0-6,5 mmol/l.
- A glicosa no sangue 2 horas despois de comer é inferior a 8-10 mmol/l.
- A glicosa no sangue antes de durmir é inferior a 7,5 mmol/l.
- O colesterol no sangue é inferior a 4,8 mmol/l.
- Triglicéridos - menos de 1,7-1,8 mmol/l.
- A presión arterial é inferior a 130/80 mm Hg. piar
Unha condición importante para o control adecuado da enfermidade é a elección dun especialista experimentado. Se precisa someterse a probas ou tratamento para a diabetes nun hospital, escolla coidadosamente clínicas que ofrezan servizos profesionais e de calidade.